CMENTARZ PARAFIALNY W MIŁKOWIE

    Aby dojść lub dojechać do cmentarza należy skręcić około 100 metrów przed mostkiem (jadąc od strony Oleszyc) w prawo na odpowiednio oznakowaną drogę leśną - "Do cmentarza 500 m".

    W październiku 2003 roku cmentarz w Miłkowie ogrodzono siatką. Nad wejściem znajduje się napis "ŚP Cmentarz-Miłków". Cmentarz został uporządkowany i została wykonana droga dojazdowa. Prace te wykonali dawni mieszkańcy oraz ich rodziny. Fundusze pochodziły ze składek od byłych mieszkańców Miłkowa.    

Furtka wejściowa	Fragment cmentarza
Fragment cmentarza	Fragment cmentarza

W niedzielę 23 listopada 2003 roku cmentarz został poświęcony. Na uroczystości zgromadziło się około 70 osób - dawni Miłkowianie wraz z rodzinami. Poświęcenia dokonał ksiądz z Oleszyc.

    Do czasów dzisiejszych zachowało się około 35 kamiennych nagrobków z XIX i XX wieku. Jedne jeszcze stoją inne zmurszałe leżą w liściach.  Są to w większości kamienne krzyże pochodzące z ludowych warsztatów kamieniarskich w Bruśnie Starym. Kilkanaście nagrobków jest w dobrym stanie i można na nich odczytać napisy. Jednym z ciekawszych jest nagrobek przedostatniego proboszcza cerkwi greko-katolickiej w Miłkowie - Wasylego Paraszczaka. Na nagrobku znajduje się tabliczka z ukraińskimi napisami:

Tu spoczywa
ś.p.
O. Wasyl Paraszczak
długoletni zasłużony
paroch Miłkowa
zm. 2.IV.1923 r.
w 68 r. życia
Wieczna jemu pamięć

Innym ciekawym, zachowanym w dobrym stanie jest nagrobek Ewy Kozian. Była ona matką lokaja, służącego u księcia Sapiehy. Zmarła w 1937 roku.
Na skraju cmentarza znajduje się mogiła, gdzie jest pochowany Nieznany Żołnierz Wojska Polskiego.
Nieznany jest dokładny czas powstania cmentarza.

Odnajdując wśród starych drzew coraz to kolejny nagrobek i odcyfrowując inskrypcje odczuwamy niesamowitą nostalgię. Przemijanie czasu utrwalone w tym opuszczonym od kilkudziesięciu lat cmentarzu przy szumie drzew jest tak wyraźne, że człowiek głęboko zastanawia się na swym "TU I TERAZ". Wszystkim znany cytat: "OJCZYZNA TO ZIEMIA I GROBY" nabiera głębokiego sensu. Wśród starych sosen i niespotykanie wiekowych drzew owocowych przemykają sarny - trzeba iść dalej.